پس از آنکه گردم به مستی هلاک

به آئین مستان بریدم به خاک

به آب خرابات غسلم دهید

پس آنگاه بر دوش مستم نهید

به تابوتی از چوب تاکم کنید

به راه خرابات خاکم کنید

مریزید بر گور من جز شراب

میارید در ماتمم جز رباب

مبادا عزیزان که در مرگ من

بنالد بجز مطرب و چنگ زن

تو خود حافظا سر ز مستی متاب

که سلطان نخواهد خراج از خراب¹

یاران می‌ام ز بهر خــــدا در ســــبو کنیــــد

آلوده ی غمـم به می‌ام شســـتشو کنیــــد

جـــام می لبالب از آن دســـــــتم آرزوسـت

بهر خــدا شـفاعـــــــت من نـزد او کنیــــد

چون ‌مست ‌می‌شوید ز شرب مدام دوست

مســتی بنــده هم به دعــــا آرزو کنیــــد

ابریق می دهیــــــــد مرا تا وضــو کنـــــم

در سـجده‌ام به جانـب میخانه رو کنیــــد

بیمــار چون شـــــوم ببـریدم به میکــــــده

از بهر صحتــــــم به خـــم می فرو کنیــــد

از خویـــش چـــــون روم به می‌ام باز آورید

آیم به خویــــش باز می‌ام در گلو کنیــــد

وقت رحیل ســــــوی من آرید ســـــاغری

رنگم‌چو زرد شد به می‌ام سرخ‌رو کنیـــد

تابوت من ز تاک و کفــن هم ز برگ تاک

در میکده به باده مرا شســـتشو کنیــــد

در خاکدان من بگـــــذارید یک دو خــــم

دفنم چو می‌کنیــد می‌ام در گلو کنیــــد

از مرقــــدم به میـکده‌ها جویها کنیــــد

از هر خم‌و سبوی رهی‌هم به جو کنیـد

دردی کشان! ز هم چو بپاشد وجود من

بر گردن شما که ز خــاکم سبـ‍ـو کنیـــد

ناید به غیـــر ریزه ی خم یا سبـــو بدست

هر چنـد خاکدان مرا جســـــتجو کنیــــد

بی بادگان! چـو مسـتی‌تان آرزو شود

آییـــــد و خاک مقبــــره ی فیــض بو کنیــــد

روزی که کلک تقدیر در پنجه ی قضا بود

بر لوح آفرینش غم سرنوشت ما بود

زان پیشتر که نوشد خضر آب زندگانی

ما را خیال لعلت سرمایه ی بقا بود

روزی که میگرفتند پیمان ز نسل آدم

عشق از میان ذرات در جستجوی ما بود

ساقی شراب شوقم دیشب زیادتر داد

گر پاره شد ز مستی پیراهنم بجا بود

برعاصیان هر قوم بگماشت حق بلائی

ما خیل عاشقبازان هجرانمان بلا بود

ساقی لباس زهدم صد ره به می فرو شست

تا پاک شد زرنگی کالوده ی ریا بود

گر در محیط حیرت غرقم گناه من چیست

در کشتی وجودم عشق تو ناخدا بود

می خواستم که دل را از غم خلاص یابم

داغ جدائی آمد وین آخرالدوا بود¹